முடிவு

இன்றெடுக்கப்போகும் முடிவிற்காக நான் 

தினமும் வருந்தலாம் மௌனமாய் 

இரவுகளில் கண்ணீர் சிந்தலாம் 

இந்த முடிவின் பலனை 

ஆயுள்வரை அனுபவிக்கலாம்

இதனால் என் இதயமும் இருண்ட 

பாலைவனத்தில் அடிமையாகலாம்

உணர்வுகள் இறந்துபோகலாம்

ஊமையாய் பல வார்த்தைகள் மடிந்து போகலாம்

ஆனால் இந்த முடிவில் நான் மாற்றம் காணப்போவதில்லை

இதில் என் சுயநலம் அடங்கலாம்

என் சுயமரியாதை உயரலாம்

நான் நானாகவே என்றும் வாழலாம்

ஆனால் இந்த முடிவில் மனதார எனக்கு உடன்பாடில்லை

இந்த முடிவால் பலரின் முன்விரோதங்களில் 

இருந்து சற்று தப்பித்துக்கொள்ளலாம்

இது உனக்காக எடுக்கும் முடிவு

உன் நலன் விரும்பியாய் எடுக்கும் முடிவு

உன்னால் மட்டுமே என் நலன் என்பதிற்கான முடிவு

தொடக்கத்திலே முடிவு என்கதையில் மட்டும் தான்

இதில் சுக துக்கங்கள் எல்லாம் நானாய் உருவாக்கிய 

கற்பனை உதறல்கள்

இந்த முடிவில் எனக்கு இஸ்டமில்லை

இந்த முடிவால் உனக்கு கஸ்டமில்லை

இதுபோன்ற முடிவுகள் ஒருவகை இன்பம்தான்

இதில் பயன்பெருவர் இம்முடிவினை வேண்டுவோராய் 

இருக்கும் பட்சத்தில்

இந்த முடிவு என்னை தூங்கவிடப்போவதில்லை

இந்த முடிவால் தூக்கம் என்னை விடப்போவதில்லை

மறப்பதற்காய் தூக்கம் கொள்கின்றேன் 

ஏன் மறதியின் வாயிலாய் நியாபகத்தைத் தூண்டுகிறாய் 

இந்த முடிவில் பலர் பயனாளியாகலாம்

நன்மை என்று கருதலாம் இதில் அவர்களுக்கு

பங்கும் இருக்கலாம் இம்முடிவால் பூரிப்படையலாம்

இந்த முடிவில் எனக்கு மனக்குழப்பமில்லை

இதை ஏற்க உனக்கு என்போல் மனமும் இல்லை

இந்த முடிவால் நீ நீயாகுகிறாய் நான் என்றும் 

நாமாகத்தான் இருப்பேன்

இந்த முடிவு துயரானது நீ என் 

துயரில் கூட துக்கம் விசாரிக்க 

இல்லை என்கிறது இந்த முடிவு

இன்று எடுக்காவிடின் வேறு என்றோ கட்டாயமாய்

இந்த முடிவை நீ எடுக்கத்தான் போகிறாய்

அதற்குப் பரிகாரமாய் இன்றே 

சற்றும் விருப்பமில்லாலம் நான் முடிவெடுக்கிறேன்

இதில் நீ உன் முடிவை இனி முடியாது 

என்று பொய் பேசத்தேவையில்லை

எல்லாம் முடிந்த முடிவு இனி முற்றுப்பெற்றது

இந்த முடிவில் முடியாது என்ற பேச்சுக்கு இடமில்லை

இந்த முடிவில் நீயும் நானும் திருப்ப முடியாத 

நீண்ட இடைவெளி பெறலாம்

எந்நாளும் இந்த முடிவை ஒரு நொடி 

மனதார பிழை விடுத்தோம் என தேற்றிக்கொள்ளலாம்

முகத்திலிரண்டு புண்ணுடையோர்

அறம் ஏற்று அகம் பெருமிதம் 

கொள்ளக் கற்றோர் முகத்தில் இரு கண்களும் 

அறிவிலார் கல்லாதோர் முகத்திலிரண்டு 

புண்ணுடையோர் என வள்ளுவன் வாக்கில்

சற்றுத் திருத்தம் அதை எழுதிக்கொள்வீர் 

கற்பதிலும் அதை மனதார ஏற்பதிலும் 

முற்போக்குச்சிந்தனையாய் எழுத்தறிவித்தவனே

அநீதி கண்டும் சீறும் தணல் சீற்றம் தாழாது 

விழியோரம் சிறு வெறுப்பைக் காண்பிக்காதவரே

முகத்திரண்டு புண்ணுடையார்

வஞ்சனையே வைராக்கியமாய் அகில 

நன்மைபயப்பிப்போர்  சூழ அராஜகமாய்

இன்றும் பல திரௌபதிகளின்  வஸ்திரம் 

களைய வல்லவர்களின் துணிகரச்செயல் கண்டும் 

கண்களை கருங்கற்கள் போல் விழிதிறக்கவிடாதோரே 

முகத்திரண்டு புண்ணுடையார்

பசித்தழும் பச்சிளங்குளவி கதறியழ கண்ணீர் வற்றி

கையேந்தும் திருவோட்டிலும் கால்வாய் கஞ்சிக்கும் 

மிஞ்சாத குற்றி அதையும் பொறுக்கி சீவனமாக்கும் 

கைம்பெண்களின் விலைபேசும் தர்மவித்துவான்களே

முகத்திரண்டு புண்ணுடையார்

வீதியோரமாய் நடைபிண உற்று ஓருயிர் துவண்டும்

நா நனைக்க ஒரு துளி ஜலம் பருகவைக்காதவன்

வாழ்க்கையிலே நடைபிணமாய் அலைய 

மதுவில் மதிமயங்கிக்கிடப்போரே

முகத்திரண்டு புண்ணுடையார்

கூப்பிட்டக்குரலுக்கு செவிசாய்த்தும்

ஏற்புடைய கருமத்தை விலத்தியும்

அல்லற்படும் அன்னையும் பிதாவும்

முதியவர் இல்லத்தில் என்ன சொகுசு காண்பர் 

என்று கெஞ்சிக்கேட்டும் அதில் சித்தம்கொள்ளாது

பஞ்சணையில் நிம்மதித்தூக்கம் உறக்குபவனே

முகத்திரண்டு புண்ணுடையார்

எனக்கு வேறு என்னதான் வேண்டும்

அகிலத்தோனே அன்பின் மதனனே  

அருகில் நீ இருக்க 

எனக்கு வேறு என்னதான் வேண்டும்

அச்சம் மிகுந்த சூழலில் நான் இருக்கிறேன் 

என்று இறுக என் கரங்களை அணைத்துக்கொள்வாய் 

பற்றும் உன் கரங்களில் பதிந்த என் கைரேகை

உன்னில் என் விதியைக் கோர்த்திட

எனக்கு வேறு என்னதான் வேண்டும்

தனிமையில் பிதற்றிடும் போதை 

தலைக்கேற நடுக்கத்தில் இதயம் 

இரண்டுமுழம் வெளியே பதபதைக்க

உப்பிப்போன வியர்வை விழியருகே

கண்ணீராய் உருவெடுக்கமுன்

தோள்பற்றும் உன் இரு கரங்களிலும்

தன்நம்பிக்கை கொடி படர வைத்திடும்

நீ இருக்க எனக்கு 

வேறு என்னதான் வேண்டும்

கடக்கும் கரடுமுரடான கடினமான 

பாதையில் இரயில் தண்டவாளங்களாய்

தூரதேசம் போகும் நெடும்பாதை

வழி மாறி தடம் புறழும் கணமெல்லாம்

முன்னுமில்லாமல் பின்னுமில்லாமல்

என்னோடு எடுத்துவைக்கும் ஒவ்வொரு 

அடியிலும் மலரும் ரோஜா புஸ்பத்தின்

மென்மை பாதங்களில் உணரவைக்கும்

நீ இருக்க எனக்கு வேறு என்னதான் வேண்டும்

ஆயிரங்காரணங்களால் முறிந்துபோகும் 

உறவில் அன்பால் சமச்சீர்நிலை

அளக்கும் அளவுகோல் விருசபர்வா 

சர்வஜனாய் என்னை நேசத்தால் நெசவு செய்யும்

நீ இருக்க எனக்கு 

வேறு என்னதான் வேண்டும்

பழைய தூசி

அடுக்கிவைக்கப்பட்டிருந்த பழைய 

புத்தகங்களை எல்லாம் தூசி தட்டிக்கொண்டிருக்கிறேன்

பத்தாம் வகுப்பு கணக்குப்புத்தகம் 

ஒன்று கையில் அகப்பட்டது. 

பின்னாலிருந்து ஒரு குரல் 

இன்னும் சமைத்து முடிக்கவில்லையா? 

பசிக்கிறது கனத்த குரல் 

இன்று ஏதோ கடுமையாய் ஒலிக்கிறது.

அது அவர் தான். 

மதிய இடைவேளையில் சற்று சினத்தையும் கொண்டு வந்திருந்தார்

அம்மா என்ன சாப்பாடு? எனக்கு ஊட்டிவிடு

இது அவனின் குரல். செல்லக்கண்ணன் 

ஏதோ களைப்போடு கேட்கிறான்.

வாலாட்டி நானும் இருக்கிறேன் 

என்னையும் கவனியுங்கள் என்றான் 

குட்டி ராசன் அவனும் செல்லப்பையன் தான்.

பரிமாறல் முடிந்ததும் மீண்டும் புதைந்து கொண்டேன் 

தூசி தட்டும் பணியில் செல்லக்கண்ணனை தூங்கவைத்து விட்டு

இந்த சின்னக்கேள்விக்கா பிழை எடுத்திருக்கிறேன்

எத்தனை பிழை திருத்தங்கள் செய்திருக்கின்றேன்

அவரும் செல்லக்கண்ணனும் என்னைக் கணக்கில் புலி 

என்று கேலி செய்வதில் ஓர் நட்டமும் இல்லை. 

அப்படியே கடந்து சென்ற கண்களுக்கு புலப்பட்டது 

கடைசிப் பக்கம் மதுமலர் மதியழகன் என்றே நிரப்பப்பட்டிருந்தது. 

அங்கு பல ஓவியங்களும் பேனை மையினால் 

சிறப்பாய் அலங்கரிக்கப்பட்டிருந்தன. இதயங்களில் அம்பு 

துளைக்கும் விதங்களோ ஆச்சரியம் தான் 

ஏனெனில் அம்பின் முன்புறம் பின்புறம் 

எல்லாம் அழகாய் வரையப்பட்டு இதயங்கள் மட்டும் 

அப்பளம் போன்று இருந்தன. அதில் சிறு கவிதைகள் வேறு 

“ உடல் மண்ணிற்கு உயிர் உனக்கு” 

சொந்தமாய் எழுதக்கூடத் தெரியவில்லை. 

இப்படியிருந்தால் எப்படித்தான் 

கணக்குப்பாடம் தலைக்கு ஏறியிருக்கும்? 

ஆனால் காதல் மட்டும் நுழைந்துவிட்டது. 

பழைய தூசிக்குள் இத்தனை வனப்பான நினைவுகளா? 

நேரமாகிவிட்டது நான் போய்வரட்டுமா மது 

எனக் கன்னத்தைக் கிள்ளினார் 

நானும் பதிலுக்கு தலையசைத்து வழியனுப்பி விட்டு வந்தேன் 

என் மதியழகனை 

மீண்டும் பழைய தூசிகளுடன்  உறவாட.

மழைக்காற்று

வீதியோரமாய் வேலைப்பழுவில் விரக்தியில்

விரைந்து சென்றுகொண்டிருந்தேன் வீட்டை எப்படியாவது மணி ஆறுக்குள் 

அடைந்துவிடும் நோக்கில்

கொடியில் காயப்போட்ட உடைகளை எல்லாம் எடுத்து மடித்து வைக்க வேண்டும்

மதியம் மிஞ்சியதை குழைத்து வீதியில் திரியும் நாய்க்குட்டிக்கு வைக்க வேண்டும்

புதிதாய் ஏதும் சமைக்க வேண்டும்

வீடுவாசல் துப்பரவு செய்து சாமிப்படத்திற்கு 

விளக்கு வைக்கவேண்டும்

குளித்துவிட்டு நூலகத்தில் இரவல் 

வாங்கிய நாவலை வாசிக்க வேண்டும்

கடிதப்பெட்டியினுள் ஒரு கடிதமாவது 

இருக்குமா என எட்டிப் பார்க்கவேண்டும்

அப்பப்பா அடுக்கிக்கொண்டுபோகலாம் 

தனிமையில் வாழும் வாழ்க்கையின் அடுத்தவர் உதவியில்லா அட்டவணையை 

எண்ணிய எண்ணமெல்லாம்

சடார் என வெடித்தது நிமிர்ந்து பார்த்தேன் 

வானில் வெள்ளி நரம்புகள் தெரிய

சுற்றமும் இருள் சூழ 

கடாயுதம் கொண்டு எவனோ இடிக்கின்றான்

மழைவரப்போகிறது என எண்ணும் முன்னே

இதமான மழைக்காற்று என் விரக்தியை 

எல்லாம் தூக்கிவாரிப்போட்டது

எத்தனை இதம் தான் இந்த மழைக்காற்றில்

சுள் என்று குத்திய சூரியக்கதிரால் துளையின் 

வழி வழிந்த வியர்வை மாயமாகி உடல் குளிர்ந்தது

அதிரடியாய் குடை விரிக்க இறுக்கமான தழுவலுக்காய் என்னை ஓரடி பின் நகர்த்தியது

மண்வாசனை எல்லாம் திரட்டி நாசியில் உட்சுவாசத்தை ஒரு நொடி நிறுத்தியது

கூந்தல் இடைவெளிகளை வருடிவிட்டது

பின்புவரும் மழைக்கு முன்பு வந்த அழைப்பிதழ்

என்னையும் இந்த சபையின் நிகழ்வில் கலந்திட மண்டியிட்டது ஆனால் மனமோ

கொடியில் காயப்போட்ட உடைகளை எல்லாம் எடுத்து மடித்து வைக்க வேண்டும்

மதியம் மிஞ்சியதை குழைத்து வீதியில் திரியும் நாய்க்குட்டிக்கு வைக்க வேண்டும்

புதிதாய் ஏதும் சமைக்க வேண்டும்

வீடுவாசல் துப்பரவு செய்து சாமிப்படத்திற்கு 

விளக்கு வைக்கவேண்டும்

குளித்துவிட்டு நூலகத்தில் இரவல் 

வாங்கிய நாவலை வாசிக்க வேண்டும்

கடிதப்பெட்டியினுள் ஒரு கடிதமாவது 

இருக்குமா என எட்டிப் பார்க்கவேண்டும் என்றே என்னை ஏவியது. 

இருக்கட்டும் இன்று மழையில் தெப்பமாகத்தான் போகிறேன்

மழைக்காற்று என்னை துவட்டத்தான் போகிறது உங்கள் ஏவலை

நான் சரி செய்துகொள்வேன் எப்படியாவது

உலர்ந்த உடைகளை மீண்டும் துவைப்பதில் சிரமமில்லை 

மிஞ்சியதை இன்று அப்பளம் பொரித்து நானே உண்கிறேன்

மழையே என்னைக் குளிப்பாட்டி விடும் சாட்டாய் நாலு வாளி தண்ணீரில்

உடல் நனைப்பேன்

சுடச்சுட இஞ்சித்தேநீர் நாவல் வாசிக்க விழிப்பாய் இருக்கும்

கடிதம் இன்று மட்டும் அதிசயமாய் யார் எழுதிவிடப்போகிறார்

மழைக்காற்று வருடல் இன்றைய இரவிற்கு நிம்மதியான உறக்கம் தரும்

பாரதிகண்ணம்மா

பரந்த என்  சொப்பனங்களுக்கு 

கணவனே கதி என்று கடிவாளமிடாது

சிறகுகள்  நீட்டி வானுயறப்பறந்து 

எல்லை தாண்டி என் மமதையில் பங்கு 

கொள்ளும் வாழ்க்கைக்கு

நீ பாரதியானால்

நான் உன் கண்ணம்மா ஆகிறேன்

எல்லையில்லா என் பயணங்களில் 

பிரயாணியாய் இல்லாமல் துணையாளியாய் 

எடுக்கும் முடிவுகளில் தீர்கமான தீர்ப்பளித்து

வழுக்களை இதமாய் எடுத்துரைக்கும் வாழ்க்கைக்கு

நீ பாரதியானால்

நான் உன் கண்ணம்மா ஆகிறேன்

முதல் எழுத்துடன் தலை எழுத்துவரை

வீட்டின் தலைவன் என அங்கீகாரம் பெற்றும்

அடிக்கொருமுறை இல்லாவிடினும் அத்தி பூத்தாற்போல் 

என் ஆசையும் செவிசாய்த்து

நான் இல்லை நாம் என்று புரிந்துணர்வான 

இல்ல வாழ்க்கைக்கு

நீ பாரதியானால்

நான் உன் கண்ணம்மா ஆகிறேன்

சலனம் ஏற்படும் வேளை எல்லாம்

சந்நிதியான் வழி செல்லாது

கற்புடமை அது பெண்ணிற்குமட்டுமன்று

ஆணிற்கும் தான் என்ற இலக்கணம் கொண்டு

இலக்கிய வாழ்க்கைக்கு

நீ பாரதியானால்

நான் உன் கண்ணம்மா ஆகிறேன்

கோபக்கனல் கசியும் வேதனையில் உன் முகம் 

வாடும் வேளை எல்லாம் என் மடியும் என் கூச்சமற்ற தழுவலும் 

உன்னைத் தாங்கிக்கொள்ளுமென்பதை

ஒவ்வோர் ஆறுதலின் பின் உட்சாகம் கொண்டு மது சூது 

ஆரோக்கியத்தின் கேடு என்ற வாழ்க்கைக்கு

நீ பாரதியானால்

நான் உன் கண்ணம்மா ஆகிறேன்

ஆடம்பரத்தால் ஆசை ஏற

ஆசையினால் மோகம் ஏற

மோகத்தினால் அனைத்தும் இழக்கும் நிலை ஆக

எளிமையான இனிமை இல்லறத்தில் தான்

நிம்மதி கொள்ள அன்பின் வித்திடும் வாழ்க்கைக்கு

நீ பாரதியானால்

நான் உன் கண்ணம்மா ஆகிறேன்

நாவின் சுவைக்காய் மதி மயங்கி கலப்படமும்

விலங்கொழிக்கும் பாட்ஷாணமும் வெண்ணெய் தடவி 

கண்ணீர்கும் பல ஆகாரம் எதிலும் நாட்டம் கொள்ளாது 

மனையாளின் அறுசுவையில் அனுமனின் பலம் பெற்று 

கங்கை மாதா தூய்மை பெற்று 

அன்னபூரணி ஆசியுடன் சுகம் பெறும் வாழ்க்கைக்கு

நீ பாரதியானால்

நான் உன் கண்ணம்மா ஆகிறேன்

இராமனைப்போல் வேள்வித்தீயில் விளக்கம் கேட்க 

அதில் விழுந்து விடைகொடுக்கவும் 

யுதிஸ்டன் போல் சூதில் மங்கையை 

பணயம் வைத்து விளையாடவும் 

பெண்ணை துயரில் தள்ளாது பச்சைமரம் எரிந்தால் என்ன 

எரியாவிடின் என்ன இவள் என்றும் என் பத்தினிதான் 

என்ற நன்மதிப்பால் அலங்கரிக்கும் வாழ்க்கைக்கு

நீ பாரதியானால்

நான் உன் கண்ணம்மா ஆகிறேன்

போதும் மாமா

காதலில் கரம் பற்றிய என்னை

கைவிடாது கரை சேர்க்க 

வசைபேச்சில் வஞ்சிப்போரிடமிருந்து

இன்னும் எத்தனை காலம் தான் 

சமாளிப்பீர்கள்

அடுக்களையில் அடிமுட்டாளாய்

அரிசிபுடைப்பதே அவனியாய் இருந்த என்னை

பரந்த உலகம் படைத்தது எதற்கென விழிப்பூட்டியே

எனைப்படைத்தவனாய் அடுத்தவரிடம்

இன்னும் எத்தனை காலம் தான் 

சமாளிப்பீர்கள்

தாரமானபின் பணி தாயாகுவதே

தள்ளாடும் வயதில் யார் துணையாய்  வருவாரோ

வருடம் தள்ள நாட்கள் எப்போ தள்ளும் என்றே

வாயில் போடுவோரின் வார்த்தைகளிற்கு

தாரத்திலும் அவள் தாய்மை உணர்கிறேன் என்றே

இன்னும் எத்தனை காலம் தான் 

சமாளிப்பீர்கள்

மகாகவி வரிகளில் படைத்த 

புதுமைப் பெண்ணை

நீங்கள் என் வாழ்க்கையில் 

செதுக்கலாய் வடிக்க 

சுற்றாரின் உற்றாரின் மனம் 

சலனத்துடன் தீ மூழ

இன்னும் எத்தனை காலம் தான் 

சமாளிப்பீர்கள்

கண்ணீரில் படகோட்டும் என் வாழ்க்கைக்கு

கலங்கரை வெளிச்சமே இந்த அன்புதான்

ஆனால் போதும் மாமா 

இன்னும் எத்தனை காலம் தான் 

சமாளிப்பீர்கள்

நன்றி நவில்கிறேன்

இறைவா

உன் நல்லாசியுடன் 

என்றும் திளைப்பூட்ட 

இந்த வரத்திற்காக

நன்றி நவில்கிறேன்

நெற்றிமீது தரிக்கும் குங்குமம்

மூன்று இச்சியளவு பெருமையுடன்

 தினம் உச்சி ஏறுவதில்

இந்த வரத்திற்காக

நன்றி நவில்கிறேன்

வாசம் வீசும் மலர்களும் 

அப்பன் அண்ணன் இன்றி

அகிலமாய் ஆண்மகன் ஒருவன்

சூட்டி அழகுபார்த்திட 

அருகதையுடையன் என்பதில்

இந்த வரத்திற்காக

நன்றி நவில்கிறேன்

வரப்பிரசாதமாய் கழுத்தில்

மஞ்சட்குங்கும தாலிச்சரண்

கண்ணில் ஒற்றி கலியுகவரதனை

இந்த வரத்திற்காக

நன்றி நவில்கிறேன்

மெல்ல நடக்கையில் 

ஒலி மீட்டிடும் கால்விரல்களில் 

வெள்ளியாய் மின்னும் மெட்டி 

நரம்புகளில் சுருக்கென்று அவன்

அன்பை ஆயிரம் முறை நொடிப்பொழுதில் உணர்த்திடும்

இந்த வரத்திற்காக

நன்றி நவில்கிறேன்

பட்டுவண்ண சேலையில் பரந்தாமன்

கைபட்ட வண்ணம் மடிப்புகள் கலைவில்

கசங்கிய காதல் மொழி உரைத்திடும்

இந்த வரத்திற்காக

நன்றி நவில்கிறேன்

அறநெறிசாட்சியாய் அக்கினி சாட்சியாய்

அருந்ததி சாட்சியாய் ஆண்டவன் சாட்சியாய்

உற்றார் சாட்சியாய் உறவினர் சாட்சியாய்

நீழ்வாழ்வாய் ஏழ்ஜென்ம பந்தம்

இந்த வரத்திற்காக

நன்றி நவில்கிறேன்

வெகுமதியாய்க் கிடைத்த புது சன்மானம்

அவன் பெயர்முன் இணைக்கும் சொல்லாகி 

என் பெயர் மறக்க வந்த திருமதி

இந்த வரத்திற்காக

நன்றி நவில்கிறேன்