என்றுமில்லாதவாறு இன்றுமட்டும்
ஏன் என் முகத்தில் ஒரு புன்னகை
ஓடுகிற மின்விசிறியையும் மீறி
நினைவுகள் எங்கோ ஓடிச்செல்கின்றன
கதிரை மேசைகளில் கோலம் போடத்தான்
கைநகத்தினை சீராக்கி வைத்திருந்தேனா
புன்னகைக்கும் ஒவ்வொரு இடைவெளிக்கும்
மூச்சுக்காற்று உனக்கானதாய் நெஞ்சை உரசிச் சென்றது
நீ எனக்கானவன் நீ எனக்குமட்டுமே ஆளானவன்
இந்த கர்வம் தான் இத்தனைக்கும் காரணமா
எத்தனை சண்டைகள் எத்தனை அழுகைகள்
சிரிப்பாக வருகின்றது அனைத்தும்
நம் குழந்தைகளுக்கு உணவூட்டும் போது நிச்சயம்
இந்தக்கதைகளைச் சொல்லி அம்மாச் செல்லமாக்கிவிட வேண்டும் என்ற எண்ணமும் பனைமரத்தையும் தாண்டி வேலி போட்டது. எளிதில் பிடித்துவிட முடியுமா
அதனால்தான் தேக்கி வைத்திருக்கின்றேன் கற்பனைகளை எல்லாம்
கவிதை வரிகளாக.
உனக்கு ஆயுள் நூறு. வேண்டாம் நான் இறப்பதற்கு ஒரு நிமிடம் முன்.
கடைசி வரை உனக்கான சேவைகளை முடித்துக்கொண்டபின்.
எனக்கு என்ன செய்தி சொல்லப்போகின்றாய்
முதலில் என் நலன் விசாரிப்பாயா?
என் அணைப்பு வேண்டும் என்பாயா?
உன் சோகம் பகிர்ந்து கொள்வாயா?
ம்ம்ம்ம்ம் ஏதும் நல்ல செய்தி?
சரி சொல்லுடா
வேண்டாம் போதும் வலிக்கிறது
இதற்குமேல் என்னால் தாங்கமுடியாது
துண்டித்துக்கொள் அனைத்து அழைப்புகளையும்
அனைத்திலும் என்னை முடக்கிக்கொள்
வழமைபோலதான் நானும்
ஏன் என் முகத்தில் ஒரு புன்னகை
ஓடுகிற மின்விசிறியையும் மீறி
நினைவுகள் எங்கோ ஓடிச்செல்கின்றன
கதிரை மேசைகளில் கோலம் போடத்தான்
கைநகத்தினை சீராக்கி வைத்திருந்தேனா
புன்னகைக்கும் ஒவ்வொரு இடைவெளிக்கும்
மூச்சுக்காற்று உனக்கானதாய் நெஞ்சை உரசிச் சென்றது. இனி
நீ எனக்காவும் இல்லை எனக்காக உன்னிடமும் எதுவுமில்லை.
இப்படியே என் நாட்களைக் கடத்திச்செல்கின்றேன்
கற்களும் சீமைந்துமாய் அலங்கரிக்கப்பட்ட
உன் நினைவுகளுடன் மட்டும் நான்கு சுவர்களுக்கு மத்தியில் என்னை
என்னால் அடையாளம் காட்டமுடியாத சைக்கோக்காதலியாய்
