துப்பட்டா கொ(ள்ளை)லை(க்)காரி

கரு மை தீட்டி கருவிழி மெருகேற்றி 

சின்னஞ்சிறு குங்குமச்சிமிழ் பொட்டிட்டு

கூரிய அரிவாள் புருவங்களை சற்று 

உயர்த்தி தலை நிமிர்ந்து நடக்கின்றாள்

துப்பட்டா கொ(ள்ளை)லை(க்)காரி

முன்னழகு பின்னழகு கன்னியவளோ பேரழகு

ஒரு கணம் கண்ணிமைக் மறுக்கவே

தலைக்கேறும் போதை ஏற்ற 

அன்னம் அவளிடம் பழக வேண்டும்

ஓர் புதுநடை நடக்கின்றாள்

துப்பட்டா கொ(ள்ளை)லை(க்)காரி

தீயும் தீய்ந்துபோகும் பாவியவள் பார்வை

வளைவுகளே வியர்ந்து பார்க்கும் வஞ்சியவள் 

மெல்லிடை

கொடிகள் படரத்துடிக்கும் கொஞ்சுங்கிளி கொடியிடை

வேடிக்கை பார்ப்பவர் ஏக்கத்தில் வாடித்துடிக்க

இடையில் நளினநடை நடக்கின்றாள்

துப்பட்டா கொ(ள்ளை)லை(க்)காரி

சலனமற்ற பஞ்சு நடையாள் பவனி வரும் ஓசை 

மலர்களும் மலர்ந்திட விரும்பிடும் ஓர் இசை

திரண்டு வரும் மக்கட்கூட்டத்தின் நடுவே 

வேகவேகமாய் மின்னல்நடை நடக்கின்றாள்

துப்பட்டா கொ(ள்ளை)லை(க்)காரி

காற்றின் எடையில் இரட்டிப்பாய் இருந்திடுவாள்

கனத்த பையை தோளில் சுமந்தபடி

துணையற்ற பயணத்தில் பாதச்சுவடுகளின்றி 

தூயநடை நடக்கின்றாள்

துப்பட்டா கொ(ள்ளை)லை(க்)காரி

பேச நான் முயன்று முன்னேறுகையில்

முகபாவணையில் மிரட்டி மிரளச்செய்கிறாள்

போ என்று என் அறிவுக்கு அவள் தகவல் தெரிவிக்கமுன்

வெடித்துச்சிதறும் பல மனிதசடலங்களுள்

வெற்றி வேட்கை தணிந்தநடை நடக்கின்றாள்

துப்பட்டா கொ(ள்ளை)லை(க்)காரி

பட்டங்கள் பல பெற்றவள் பல துறையில் தேர்ச்சி கண்டவள் 

வறுமை எனும் கோட்டின் கீழ் கொடும்பிடியில் 

விடுபட இல்லையாம் அவளுக்கு ஓர்

நிரந்தர உத்தியோகம்

பலன் வேண்டி தேடித்திரிந்த இடமெல்லாம் 

சேலை அவிழ்க்க பணியாதவள்

பணமெனும் பேருதவிக்கு உயிர்துறக்க நடக்கின்றாள்

துப்பட்டா கொ(ள்ளை)லை(க்)காரி

அழகில் உண்டு ஆபத்தென அடுத்தவர்கள் 

சொன்னகதை நிஜம்படவே

ஆசிட் வீச்சில் உருகுலைந்த அழகிய முகம்

மறைத்துக்கொண்டு சமூகசீர்திருத்தவாதியாய் 

தற்கொலைக்குண்டுத்தாரியாய் நடக்கின்றாள்

துப்பட்டா கொ(ள்ளை)லை(க்)காரி

இரும்பைக்கொண்டு பட்டை தீட்டினாலும்

அவள் உள் இலவம்பஞ்சு இதயம் ஒன்றின் ஓரத்தில்

பெண்மைக்கான காதல் காவியம் அவள் 

மறைத்துக்கொண்டு சீரற்ற இந்த சமூகம் சீர்கொள்ள

அஹிம்சையின்றி ஆயுதம் தேடி நடக்கின்றாள்

துப்பட்டா கொ(ள்ளை)லை(க்)காரி

உதட்டுச்சாயம்

 

அவள் உதட்டுச்சாயம் களைவதில்

அத்தனை ஆடவர்களின் கண்களும்  தீவிரமாய்

மொய்த்துக்கொண்டிருந்தன

என்ன ஆச்சரியம்!

பூக்களே தேன் சுவைக்க ஏங்கும் போது

வண்டுகள் மட்டும் வர்ணித்துவிட்டுப்போகுமா?

சிவப்பு வெல்வெட் ரோஜா இதழை

உதட்டுரேகை வளைவை வானவில் 

கோடுகளில் கூட இவ்வளவு 

கற்சிதமாய் கண்டிருக்கமாட்டார் எவரும்

அவ்வப்போது அவள் எச்சிற்பனித்துளிகள் 

ஈரமூட்டிக்கொண்டு இருக்கின்றன

இதையெல்லாம் அறிந்தும் 

அவள் மேலும் மேலும் உதட்டுச்சாயத்தை 

அதிகரித்துக்கொண்டுதான் இருக்கின்றாள்

ச்சீ என்ன பெண்தான் இவளோ?

இத்தனை கடுமை வர்ணம் தீட்டுகிறாள் 

எவனை மயக்குவதற்கோ? 

எவர் குடியைக் கெடுப்பதற்கோ?

ஊர்ப்பெண்கள் சாபம் இவளை சும்மா விட்டுவிடுமா?

கர்ஜனைக்கும் பெண்சிங்கங்கள் பல மனதினுள்

குமிறிக்கொண்டிருக்க கண்டும் காணாதவளாய் 

மேலும் மேலும் உதட்டுச்சாயத்தை 

அதிகரித்துக்கொண்டுதான் இருக்கின்றாள்

அவள் வர்ணம் தீட்ட தீட்ட கையில் 

இருந்த உதட்டுச்சாயமோ குறைவடைந்ததாயில்லை

வெறுமையான மென் இதழோடு 

அவள் வஞ்சனையற்ற மனதாய் புன்னகைத்துக் கடக்கையில் 

பாவம் ஓர் பெண்ணாய்க்கூட 

அவளைப்பார்க்காதவர்கள் இன்றும் 

அதே புன்னகைக்கு உதட்டுச்சாயம் பூசிட 

ஒவ்வோர் கோணங்களில் கணக்கிட்டுக்கொண்டு 

அவர்களின் புன்னகைகளை மறந்துவிட்டார்கள்

என்பதை உதட்டுச்சாயம் அறிந்துவிட்டது போல

ப்ரியங்களின் வதை

ப்ரியங்களின் வதை எப்பொழுதும் 

மௌனமானதே

அது இருட்டில் மட்டும் 

வெளிச்சமிட்டு காட்டிகையில்

ப்ரியங்களின் வதை எப்பொழுதும்

அவஸ்தையானதே

அலாதியான அன்பைக் கொண்டு

அநாதையாய் மாற்றுகையில்

ப்ரியங்களின் வதை எப்பொழுதும்

துயரானதே

நேசிக்கும் நெஞ்சத்தில்

நேசத்தை தேடுகையில்

ப்ரியங்களின் வதை எப்பொழுதும்

சுவாரஸ்யமானதே

எப்போதாவது இன்னல்கள் விடுத்து

இன்பங்கள் சூழ்ந்திடும் நிலை எதிர்பார்கையில்

ப்ரியங்களின் வதை எப்பொழுதும்

சுயநலமானதே

இருகண்களில் ஒன்றை மட்டும்

உருத்தி கண்ணீர் காண்கையில்

ப்ரியங்களின் வதை எப்பொழுதும்

ஆத்மாத்தமானதே

உடலின் காயங்கள்  சரிசெய்துவிடும் என்கையில்

மனதால் வடுக்களின் வலி நித்தம் சுமக்கையில் 

ப்ரியங்களின் வதை எப்பொழுதும்

ஒருமனமானதே

சொப்பனங்களிலும் கதி கலங்கிடும்

படுபாவி நினைவுகளை மட்டும் தெளிக்கையில்

ப்ரியங்களின் வதை எப்பொழுதும்

ப்ரியமானதே

ப்ரியமானவரின் அன்புப் பரிசை

பவித்திரமாய் பரிபூரணமாய் ஏற்கையில்

கடல் பெண்ணே

கடல் பெண்ணே

உன் கண்ணீர்தான் கடலில் 

உப்பாய்க் கரைந்ததோ

காலங்களும் கடக்க 

உப்பின் செறிவும் அதிகரிப்பதேன்

இன்னும் உன் கண்ணீர்கடல் வற்றாமையா?

கடல் பெண்ணே

உன் சீற்றம் தான் கொந்தளிப்பானதோ

பாரிய அலைவெள்ளத்தில் உயரம்

விண்ணளவைத்தாண்ட உன் கோபத்தணல்

இன்னும் எத்தனை துயரின் பிரதிபலிப்போ?

கடல் பெண்ணே

உன் பொறுமைதான் 

கடல் உள்வாங்கலானதோ

உள்ளிருக்கும் பொறுமை எல்லாம்

எரிமலைக்குமுறலாய் பொழியும் எரிதணலானதோ?

கடல் பெண்ணே

உன் புண்ணியம்தான் அலையானதோ

கறைபடிந்த பாதங்களை கூச்சமின்றி

கழுவி பாவவிமோட்ஷனம் அளிப்பதனாலோ?

கடல் பெண்ணே

உன் நட்புதான் சமுத்திரப்பயணமானதோ

நீண்ட தூர எல்லைகளுக்கு முடிவிடம்கொடுத்து

இரு எதிர்முகங்களுக்கு சந்திப்புக்கொடுப்பதாலோ?

கடல் பெண்ணே

உன் தாய்மைதான் கடல்மீன்களானதோ

வருமானமும் வருவாயும் தேடித்தர

வழிதேடுபவர்கள் வறுமை போக்குவதனாலோ?

கடல்பெண்ணே

உன்காதல் தான் கழிமுகமானதோ

ஆறோடு கூடல் செய்து

இனமற்ற காதலென நிலைநிற்பதனாலோ?

கோவிந்தனின் கொலுபொம்மை

இவள் கோவிந்தனின் கொலுபொம்மை 

அவன் பெயர் சொல்லும் கைப்பாவை

அவன் இசைவிற்கு அசையும் தலையாட்டிப்பாவை

பிரபஞ்சமெல்லாம் பரந்திருக்கும் பிரகலாதன்

பிறை கண்டு மகிழும் மெய்ப்பாவை

அதிதியின் மகனாம் ஆதித்யன்

அறம் அஞ்சாவாசம் கொண்ட அற்புதப்பாவை

பிறப்பையும் இறப்பையும் கண்டு

அஞ்சான் அஜெயன் அவன் புகழ் பாடும்

நாதம் இவள் சுவாசிக்கும் உயிர்ச்சுவாசம்

ஆவினங்களை நேசிக்கும் கோபாலப்பிரியன்

நாமம் கோலமாய் தரிசிக்கும் கோகிலப்பாவை

பிரபஞ்சத்தே ஆளும் பிரபஞ்சகுரு

ஜெகத்குரு ஜெயம் கொண்டானின்

விஜயமே காண வாசம் கொண்ட ஜெயப்பாவை

ஸ்பரிச தேஜஷ் பவளமாய் ஜொலித்திடும் 

சூரியக்கதிர்ப் பார்வையால் அகிலம் 

அன்பால் நனைத்திடும் ரவிலோசனன் 

இரட்சிக்கும்  இரத்தினப்பாவை

இராச லீலையில் மனம் மகிழும் இராதைக்கிருஸ்ணன் 

மீளாத காதல் கொண்ட மீராவின் கண்ணன்

மணிமகுடத்தில் மைதிலி சூடிய 

மயூராதிபதியே பதியாய் தியானிக்கும்

இவள் கோவிந்தனின் கொலுபொம்மை

பழைய தூசி

அடுக்கிவைக்கப்பட்டிருந்த பழைய 

புத்தகங்களை எல்லாம் தூசி தட்டிக்கொண்டிருக்கிறேன்

பத்தாம் வகுப்பு கணக்குப்புத்தகம் 

ஒன்று கையில் அகப்பட்டது. 

பின்னாலிருந்து ஒரு குரல் 

இன்னும் சமைத்து முடிக்கவில்லையா? 

பசிக்கிறது கனத்த குரல் 

இன்று ஏதோ கடுமையாய் ஒலிக்கிறது.

அது அவர் தான். 

மதிய இடைவேளையில் சற்று சினத்தையும் கொண்டு வந்திருந்தார்

அம்மா என்ன சாப்பாடு? எனக்கு ஊட்டிவிடு

இது அவனின் குரல். செல்லக்கண்ணன் 

ஏதோ களைப்போடு கேட்கிறான்.

வாலாட்டி நானும் இருக்கிறேன் 

என்னையும் கவனியுங்கள் என்றான் 

குட்டி ராசன் அவனும் செல்லப்பையன் தான்.

பரிமாறல் முடிந்ததும் மீண்டும் புதைந்து கொண்டேன் 

தூசி தட்டும் பணியில் செல்லக்கண்ணனை தூங்கவைத்து விட்டு

இந்த சின்னக்கேள்விக்கா பிழை எடுத்திருக்கிறேன்

எத்தனை பிழை திருத்தங்கள் செய்திருக்கின்றேன்

அவரும் செல்லக்கண்ணனும் என்னைக் கணக்கில் புலி 

என்று கேலி செய்வதில் ஓர் நட்டமும் இல்லை. 

அப்படியே கடந்து சென்ற கண்களுக்கு புலப்பட்டது 

கடைசிப் பக்கம் மதுமலர் மதியழகன் என்றே நிரப்பப்பட்டிருந்தது. 

அங்கு பல ஓவியங்களும் பேனை மையினால் 

சிறப்பாய் அலங்கரிக்கப்பட்டிருந்தன. இதயங்களில் அம்பு 

துளைக்கும் விதங்களோ ஆச்சரியம் தான் 

ஏனெனில் அம்பின் முன்புறம் பின்புறம் 

எல்லாம் அழகாய் வரையப்பட்டு இதயங்கள் மட்டும் 

அப்பளம் போன்று இருந்தன. அதில் சிறு கவிதைகள் வேறு 

“ உடல் மண்ணிற்கு உயிர் உனக்கு” 

சொந்தமாய் எழுதக்கூடத் தெரியவில்லை. 

இப்படியிருந்தால் எப்படித்தான் 

கணக்குப்பாடம் தலைக்கு ஏறியிருக்கும்? 

ஆனால் காதல் மட்டும் நுழைந்துவிட்டது. 

பழைய தூசிக்குள் இத்தனை வனப்பான நினைவுகளா? 

நேரமாகிவிட்டது நான் போய்வரட்டுமா மது 

எனக் கன்னத்தைக் கிள்ளினார் 

நானும் பதிலுக்கு தலையசைத்து வழியனுப்பி விட்டு வந்தேன் 

என் மதியழகனை 

மீண்டும் பழைய தூசிகளுடன்  உறவாட.

மழைக்காற்று

வீதியோரமாய் வேலைப்பழுவில் விரக்தியில்

விரைந்து சென்றுகொண்டிருந்தேன் வீட்டை எப்படியாவது மணி ஆறுக்குள் 

அடைந்துவிடும் நோக்கில்

கொடியில் காயப்போட்ட உடைகளை எல்லாம் எடுத்து மடித்து வைக்க வேண்டும்

மதியம் மிஞ்சியதை குழைத்து வீதியில் திரியும் நாய்க்குட்டிக்கு வைக்க வேண்டும்

புதிதாய் ஏதும் சமைக்க வேண்டும்

வீடுவாசல் துப்பரவு செய்து சாமிப்படத்திற்கு 

விளக்கு வைக்கவேண்டும்

குளித்துவிட்டு நூலகத்தில் இரவல் 

வாங்கிய நாவலை வாசிக்க வேண்டும்

கடிதப்பெட்டியினுள் ஒரு கடிதமாவது 

இருக்குமா என எட்டிப் பார்க்கவேண்டும்

அப்பப்பா அடுக்கிக்கொண்டுபோகலாம் 

தனிமையில் வாழும் வாழ்க்கையின் அடுத்தவர் உதவியில்லா அட்டவணையை 

எண்ணிய எண்ணமெல்லாம்

சடார் என வெடித்தது நிமிர்ந்து பார்த்தேன் 

வானில் வெள்ளி நரம்புகள் தெரிய

சுற்றமும் இருள் சூழ 

கடாயுதம் கொண்டு எவனோ இடிக்கின்றான்

மழைவரப்போகிறது என எண்ணும் முன்னே

இதமான மழைக்காற்று என் விரக்தியை 

எல்லாம் தூக்கிவாரிப்போட்டது

எத்தனை இதம் தான் இந்த மழைக்காற்றில்

சுள் என்று குத்திய சூரியக்கதிரால் துளையின் 

வழி வழிந்த வியர்வை மாயமாகி உடல் குளிர்ந்தது

அதிரடியாய் குடை விரிக்க இறுக்கமான தழுவலுக்காய் என்னை ஓரடி பின் நகர்த்தியது

மண்வாசனை எல்லாம் திரட்டி நாசியில் உட்சுவாசத்தை ஒரு நொடி நிறுத்தியது

கூந்தல் இடைவெளிகளை வருடிவிட்டது

பின்புவரும் மழைக்கு முன்பு வந்த அழைப்பிதழ்

என்னையும் இந்த சபையின் நிகழ்வில் கலந்திட மண்டியிட்டது ஆனால் மனமோ

கொடியில் காயப்போட்ட உடைகளை எல்லாம் எடுத்து மடித்து வைக்க வேண்டும்

மதியம் மிஞ்சியதை குழைத்து வீதியில் திரியும் நாய்க்குட்டிக்கு வைக்க வேண்டும்

புதிதாய் ஏதும் சமைக்க வேண்டும்

வீடுவாசல் துப்பரவு செய்து சாமிப்படத்திற்கு 

விளக்கு வைக்கவேண்டும்

குளித்துவிட்டு நூலகத்தில் இரவல் 

வாங்கிய நாவலை வாசிக்க வேண்டும்

கடிதப்பெட்டியினுள் ஒரு கடிதமாவது 

இருக்குமா என எட்டிப் பார்க்கவேண்டும் என்றே என்னை ஏவியது. 

இருக்கட்டும் இன்று மழையில் தெப்பமாகத்தான் போகிறேன்

மழைக்காற்று என்னை துவட்டத்தான் போகிறது உங்கள் ஏவலை

நான் சரி செய்துகொள்வேன் எப்படியாவது

உலர்ந்த உடைகளை மீண்டும் துவைப்பதில் சிரமமில்லை 

மிஞ்சியதை இன்று அப்பளம் பொரித்து நானே உண்கிறேன்

மழையே என்னைக் குளிப்பாட்டி விடும் சாட்டாய் நாலு வாளி தண்ணீரில்

உடல் நனைப்பேன்

சுடச்சுட இஞ்சித்தேநீர் நாவல் வாசிக்க விழிப்பாய் இருக்கும்

கடிதம் இன்று மட்டும் அதிசயமாய் யார் எழுதிவிடப்போகிறார்

மழைக்காற்று வருடல் இன்றைய இரவிற்கு நிம்மதியான உறக்கம் தரும்

பாரதிகண்ணம்மா

பரந்த என்  சொப்பனங்களுக்கு 

கணவனே கதி என்று கடிவாளமிடாது

சிறகுகள்  நீட்டி வானுயறப்பறந்து 

எல்லை தாண்டி என் மமதையில் பங்கு 

கொள்ளும் வாழ்க்கைக்கு

நீ பாரதியானால்

நான் உன் கண்ணம்மா ஆகிறேன்

எல்லையில்லா என் பயணங்களில் 

பிரயாணியாய் இல்லாமல் துணையாளியாய் 

எடுக்கும் முடிவுகளில் தீர்கமான தீர்ப்பளித்து

வழுக்களை இதமாய் எடுத்துரைக்கும் வாழ்க்கைக்கு

நீ பாரதியானால்

நான் உன் கண்ணம்மா ஆகிறேன்

முதல் எழுத்துடன் தலை எழுத்துவரை

வீட்டின் தலைவன் என அங்கீகாரம் பெற்றும்

அடிக்கொருமுறை இல்லாவிடினும் அத்தி பூத்தாற்போல் 

என் ஆசையும் செவிசாய்த்து

நான் இல்லை நாம் என்று புரிந்துணர்வான 

இல்ல வாழ்க்கைக்கு

நீ பாரதியானால்

நான் உன் கண்ணம்மா ஆகிறேன்

சலனம் ஏற்படும் வேளை எல்லாம்

சந்நிதியான் வழி செல்லாது

கற்புடமை அது பெண்ணிற்குமட்டுமன்று

ஆணிற்கும் தான் என்ற இலக்கணம் கொண்டு

இலக்கிய வாழ்க்கைக்கு

நீ பாரதியானால்

நான் உன் கண்ணம்மா ஆகிறேன்

கோபக்கனல் கசியும் வேதனையில் உன் முகம் 

வாடும் வேளை எல்லாம் என் மடியும் என் கூச்சமற்ற தழுவலும் 

உன்னைத் தாங்கிக்கொள்ளுமென்பதை

ஒவ்வோர் ஆறுதலின் பின் உட்சாகம் கொண்டு மது சூது 

ஆரோக்கியத்தின் கேடு என்ற வாழ்க்கைக்கு

நீ பாரதியானால்

நான் உன் கண்ணம்மா ஆகிறேன்

ஆடம்பரத்தால் ஆசை ஏற

ஆசையினால் மோகம் ஏற

மோகத்தினால் அனைத்தும் இழக்கும் நிலை ஆக

எளிமையான இனிமை இல்லறத்தில் தான்

நிம்மதி கொள்ள அன்பின் வித்திடும் வாழ்க்கைக்கு

நீ பாரதியானால்

நான் உன் கண்ணம்மா ஆகிறேன்

நாவின் சுவைக்காய் மதி மயங்கி கலப்படமும்

விலங்கொழிக்கும் பாட்ஷாணமும் வெண்ணெய் தடவி 

கண்ணீர்கும் பல ஆகாரம் எதிலும் நாட்டம் கொள்ளாது 

மனையாளின் அறுசுவையில் அனுமனின் பலம் பெற்று 

கங்கை மாதா தூய்மை பெற்று 

அன்னபூரணி ஆசியுடன் சுகம் பெறும் வாழ்க்கைக்கு

நீ பாரதியானால்

நான் உன் கண்ணம்மா ஆகிறேன்

இராமனைப்போல் வேள்வித்தீயில் விளக்கம் கேட்க 

அதில் விழுந்து விடைகொடுக்கவும் 

யுதிஸ்டன் போல் சூதில் மங்கையை 

பணயம் வைத்து விளையாடவும் 

பெண்ணை துயரில் தள்ளாது பச்சைமரம் எரிந்தால் என்ன 

எரியாவிடின் என்ன இவள் என்றும் என் பத்தினிதான் 

என்ற நன்மதிப்பால் அலங்கரிக்கும் வாழ்க்கைக்கு

நீ பாரதியானால்

நான் உன் கண்ணம்மா ஆகிறேன்