மீண்டும் போலிச்சிரிப்புடன்

எள்ளி நகையாடிய காலமெல்லாம்

கிள்ளிப் பார்க்கையில் திடுக்கிடும்

புள்ளிக்கோலத்தின் ஒரு முடிச்சாய்

வள்ளி அவள் கனவுகளையெல்லால்

அள்ளிப்பருகிடும் பெருங்குவளை நீரில் கரையவிட்டாள்

பள்ளிப் பருவ காலோட்டத்தில் அவன் தந்த பவள

மல்லியாய் புன்னகை சூடி வதனம் மலர்ந்த நினைவெல்லாம்

கள்ளி அவள் கற்பனைக் கடிவாளமாய்  இன்று கட்டியிழுக்க 

சொல்லி ஆழ யாருமில்லா மெல்லிசையை

சுள்ளி விறகுடன் மூண்ட தீயில் மெல்ல

எரியவிட்டாள்

கொல்லிமலைச் சித்தர்களும் காணா கடும் தவமாய்

அல்லி மலர்ந்தொரு மொழி அரிதாய்க்கூட அந்நியரிடம்  பேசாள் வள்ளி இவள் ஒரு ஊமை என்றும் ஊராரின் பெயர் பெற்றாள்

தள்ளி நின்று பார்த்த தாய் மனம் கொதிக்க வண்ணமலரோ வண்டு வேண்டா மலராய் அவன் அன்று தந்த கற்பனை மலரை துணிமணியுடன் 

அடுக்கிவைத்தாள்

பொங்குதமிழ் எழுச்சியில் முதன்முதலாய் அவனைக் கண்டவள் அவன் செயற்பாட்டில் மெய் மறந்தாள்

தங்குதடையின்றி பாயும் வெள்ள நீரோட்டம் விவாசாயியின் வயிற்றில் பயிரிடத்தான் என ஆராய்ந்த அவள் அவன் உழைப்பினில் தன் சூழல் மறந்தாள்

மங்கும் பொன் சுரங்கம்  அவன் மார்போடு நீண்ட அன்பு அதில் அவள் சுற்றம் மறந்தாள்

பங்குகேட்கும் உலகில் என் பாகம் என்னைப் பெற்றவள் என புறங்களைத் தீண்டா அவன் குணங்களில்  அவள் தன்னையே மறந்தாள்

உறக்கம் அவள் நினைவுகளை உறங்கவிடவில்லை

தயக்கம் அவள் வார்த்தைகளை அவிழ்த்துவிடவில்லை

மயக்கம் காதலில் அவன் முகம் தவிர வேறு சுயமில்லை

நடுக்கம் அவள் கைப்பிடியில் இன்னும் அவன் கைவிரல்கள் பின்னப்படவில்லை

அன்னையின் ஆசி அப்பனின் ஆட்சி

அண்ணலின் கைப்பிடி அந்த சிறுவட்டம் தாண்டி வெளிவர

 விட்டில்பூச்சி விளக்கொளியில் ஏரிவதுபோல்

மங்கைக்கோ காத்திருந்தது பேரதிர்ச்சி

வானுலகம் சென்று பூமழை பெற்று பூமாலை சூடி 

புகைப்படத்துள் ஒளிந்துகொண்ட அவனை மீட்டுவர

அவளுக்குத் தெரியவில்லை மலர்வளையம் இட்டு மண்டியிட மனமும் விடைகொடுக்கவில்லை

உலகில் பல ஆடவர் இச்சையாய் கேட்கவும் மணக்கோலம்  காண மதியில் ஏனோ எட்டவில்லை

மாறாக கண்ணீரில் கடிதம் தீட்டினாள் கோதை விதியது வலியது

அவன் நினைவுமலர் தினம் நீரூற்றி வளர்த்தாள் அதன் வாசனை அறியாமலே 

மலர் சூட அருகதை அற்ற அவள் கூந்தல் காற்றில் களைந்தாலும் அதை ஜடைபோட்டு கட்டிவிடுகிறது அவனுக்கான அவள் மனம் மீண்டும் போலிச்சிரிப்புடன்