அகல்விளக்கின் கற்பூரம்

உனக்கான காதல் என்னிடம் 

என்றோ தோன்றிவிட்டது

பலமுறை உன்னிடம் கூறியும் விட்டேன்

கிடைக்காமல் நழுவிச்செல்லும் 

வாய்ப்புகளிற்கு நான் இடம் கொடுக்கவே இல்லை

அதற்காக நான் ஊமையும் இல்லை

நீ செவிப்புலண் அற்றவனும் இல்லை

பாவம் என் கண்ஜாடைக்குள் ஆயிரம் 

அர்த்தங்கள் அறிந்திராதவன்

என் பேச்சு வழக்கில் பல ஒப்பனைகள் 

செய்துகொண்டேன் உன் நிழல் பட்டு

கரைத்திடும் என அறியாது

இரு புருவங்கள் அகல உன்னைக் கைது 

செய்ய பதுங்கியிருந்தேன்

பாவி உன் மூச்சைத்தான் சுவாசித்து 

தினம் உயிர்பிழைக்கின்றேன் 

என சிந்தைகொள்ளாமல் 

இரவில் வாடும் வெண்மதியும் நானும்

கைகோர்த்து உன்னைப்பற்றித்தான் எத்தனை 

நாட்களாய் பேசியிருப்போம்

தோட்டத்தின் நடு மாமரத்தில் 

கனியும் கசக்க உன் நினைவினால் 

பலமுறை சிரித்திருப்பேன்

என்ன செய்வது எனக்குள் தோன்றிய 

முதற்காதலும் நீ என் இறுதிக்காதலும் நீ

தேகத்தை நீரில் கரைத்து மழைத்தூறலாய் 

உன் மீது பொழியவா?

என் கனவுகள் அனைத்தும் காற்றாய் சரிசெய்து

உன்னை சுவாசிக்கச்செய்யவா?

அருவமாய் உன் ஆவி உன்னைச்சுமக்கும்

என் ஆசைக்காதலை என்றுதான் புரிந்துகொள்வாயோ?

மலரும் நாட்களுக்கு விதையாய் காதல் விருட்சக்கனி சுவைக்க மனதோடு 

காலமெல்லாம் காதலோடு கரையும் 

என் அகல்விளக்கின் கற்பூரம்